De Scrapmetalrally, de ultieme huwelijksreis van Martine en Laurens
Martine en Laurens deelden hun ervaring met de Scrapmetalrally;
Onvergetelijk, toen wij onze huwelijksreis mochten plannen, was er keuze genoeg. Tropische stranden? Niets voor ons, veel te warm! Stedentrip naar Tokyo? Niets voor ons, veel te druk! Sledehondentrip in Finland? Niets voor ons, veel te duur!
Op een dag zei Laurens dat hij graag ooit een Scrapmetalrally wilde rijden. Toen hij ging zoeken wanneer de volgende rally werd verreden vieren alle puzzelstukjes op zijn plaats.De rally zou dat jaar starten op de maandag na ons huwelijk! Dit was meant-to-be!
We hebben ons gelijk ingeschreven, want die scrap-metal-car hadden we al. Onze eigen vertrouwde Peugot 106 uit 1992: een topkar, een familiestuk, onze steun en toeverlaat. Niet kapot te krijgen en de laatste 5 jaar met hakken over de sloot door de APK. Wat kan daar nou misgaan? Met veel plezier kleedden we onze 'koektrommel' aan met alle witte trouw-versiering die we konden vinden.
Witte strikjes op de motorkap, witte vlaggetjes uit de ramen, witte hoesjes voor de spiegels, een witte stuurhoes, witte lakens om onze stoelen en bank te bekleden en een heuse 'Just Married' sticker voor op de achterruit. Uiteraard hoorde daar een trouwoutfit bij. Voor Laurens een mooi pak met zijn echte trouw-stropdas en voor Martine een kortere luchtigere variant van een trouwjurk, compleet met sluier.
Bij aankomst op de start lokatie werden we vrolijk toe getoeterd. Er werd gelachen om onze outfits en onze trouwauto. Helemaal in de stemming vertrokken we met zijn allen.
Leuke routes, mooie weggetjes en pittoreske dorpjes. En overal waar wij kwamen werd er hier en daar vrolijk getoeterd, gezwaaid en gelachen. Tijdens de eerste etappe kregen we bij een tankstation van de kassière een knuffeltje mee, want bij een huwelijksreis horen kadoos.
's-Avonds in het Biergarten van onze eerste slaapplek leerden we de andere deelnemers wat beter kennen. Op een gegeven moment werd de vraag gesteld "Maar waarom hebben jullie gekozen voor 'JUST MARRIED'?" Toen wij vertelden dat we daadwerkelijk 2 dagen daarvoor waren getrouwd en dus echt op huwelijksreis waren vielen vele monden open van verbazing.
Gedurende de volgende dagen werden de routes steeds leuker, de weggetjes mooier en de dorpjes pittoresker. Toen de Italiaanse politie met sirene en zwaailichten achter ons kwam rijden schrokken we, wat was er mis? Na een korte minuut trok de politiewagen op tot naast ons de agenten zwaaiden en juichten naar ons. Opgelucht lachend zwaaiden we terug en gebaarden naar onze ringvinger. Ja, we waren echt net getrouwd
Tja die mooie weggetjes, mooi, maar ook smal en soms steil! Onze trouw-bolide was niet zo blij met het steile kleine weggetje op een afgelegen berg in Italië. Tijdens een onoplettend moment sloeg de motor af. Het weggetje was ZO steil, dat het koekblik in de eerste versnelling niet meer optrok. Zo kwam het dat Martine, in haar trouwjurk, op haar blote voeten de auto aanduwde de berg op. Terwijl Laurens achter het stuur laaaaaangzaaaaaam de koppeling liet opkomen. Gelukkig was het autootje zo sterk als de band tussen Laurens en Martine. Met teamwork, zweet, een beetje tranen en een goeie dosis gemopper begon de 106 na poging 20 weer te rijden. Martine moest hard mee rennen en door de open deur naar binnen springen om niet opnieuw stil te komen staan. Opgelucht en blij waren we dat ons huwelijk deze eerste hobbel had overleefd. Op naar een prachtcamping in de Oostenrijkse bergen!
Op de camping aangekomen was het avontuur van de Scrapmetalrally bijna ten einde. Nog een laatste paar biertjes, een fles sjampoepel (gekregen, want pas getrouwd), een zak vieze chips en sterke verhalen. Onze scrapmetalrally-groep was hecht geworden in die paar dagen. We hadden samen een reis gemaakt en we hadden het verhaal van Scrapmetalrally 2019 geschreven. Iedereen had een bijzondere, grappige, of zelfs droevige reden om mee te doen aan de Scrapmetalrally. Die verhalen, dat contact met de mensen om je heen maakte van onze huwelijksreis een reis om nooit te vergeten!
Groeten,
Laurens en Martine
